INTERVIEW MINOUX

MET EEN GLIMLACH DOOR HET ONGEMAK

Met gezelschap MINOUX maakt Minou Bosua voorstellingen die je aan het denken zetten én laten lachen. Na eerdere indrukwekkende voorstellingen als Niet De Vaders en Moeder Mag Niet Dood, keert Minou in september terug naar de Blauwe Kei, Theater aan de Noordkade met het slotdeel van het drieluik over gezinsrelaties: Ouderpardon. In deze ‘volksopera’ worden ouders aangeklaagd door hun eigen kinderen. Wat begon als een persoonlijke zoektocht groeide uit tot een krachtige mix van cabaret, opera, documentaire en theater.

WIE BEN JIJ?
"Ik ben Minou Bosua, theatermaker en artistiek leider van theatergezelschap MINOUX. Ik kom uit IJmuiden, maar woon sinds mijn achttiende in Brabant en Gelderland. En ik noem mezelf een ‘voeder’ (tussen vader en moeder in) van mijn 10-jarige zoon. Mijn vriendin heeft hem gebaard. Die term zegt eigenlijk alles. Ik pas niet in een hokje. Als kind voelde ik me geen jongen en geen meisje, dus besloot ik dat ik een indiaan was. Een ‘non-binaire avant la lettre’, zeg maar. Die gedachte is ook terug te vinden in de naam MINOUX, met een X, afgeleid van de Sioux. The world needs a warrior soul."

WAT IS MINOUX PRECIES?
"MINOUX is een theatergezelschap dat interdisciplinair werkt. Ik werk samen met een vaste, diverse artistieke kern. Mensen met allerlei verschillende achtergronden, disciplines en expertises. Wat onze voorstellingen extra bijzonder maakt is dat we elke productie samen maken met een groep uit de  samenleving, zoals jongeren, ouderen of andere betrokkenen. Zij zijn van begin af aan onderdeel van het maakproces. De documentaire beelden bijvoorbeeld in Ouderpardon, gemaakt door Cleo Julia Mullis, zijn ook gebaseerd op interviews met jongeren. Hun verhalen vormen de basis voor het script."

"FAAL BLIJMOEDIG EN VRAAG HULP."

HOE BEN JE IN HET THEATER TERECHTGEKOMEN?
"Ik wist als kind al dat ik het theater in wilde. Het was een soort innerlijke zekerheid. Tijdens de toneelschool richtte ik samen met twee anderen 'De Bloeiende Maagden' op. Dat gezelschap was altijd een soort opgeschoten landje tussen cabaret en theater. Na 20 jaar voelde ik dat het tijd was voor iets nieuws. Zo is 8 jaar geleden MINOUX ontstaan waar we theatervoorstellingen maken die ik zelf graag ‘bewustzijnsamusement’ noem: een mix van cabaret, documentaire, theater en deze keer ook opera. Maar humor blijft altijd het voertuig."

WAT MAAKT THEATERMAKEN VOOR JOU ZO BIJZONDER?
"Ik mag mijn eigen wereld creëren, een vrije ruimte waarin alles kan. Theater biedt de mogelijkheid om grote vragen te stellen en die artistiek te onderzoeken. Zoals in mijn nieuwste voorstelling Ouderpardon over tekortschietende ouders en hun beste bedoelingen. In de echte wereld kunnen kinderen hun ouders niet aanklagen, maar op het toneel wél. Hiermee brengen we een belangrijk maatschappelijk gesprek op gang.”

WAT BETEKENT JOUW MISSIE: 'MET EEN GLIMLACH OP JE GEZICHT DOOR HET ONGEMAK HEEN?
"Ik geloof in de kracht van speelsheid. In een wereld waarin alles zo serieus en dichtgetimmerd is, wil ik ruimte scheppen voor ongemak en daar met humor doorheen bewegen. Mijn persoonlijke missie is om in een zo vrij mogelijke ruimte te leven en anderen daarin mee te nemen. Want we zijn tot zoveel meer in staat dan we vaak denken."

WAAR GAAT JE NIEUWSTE VOORSTELLING OUDERPARDON OVER?
"Ouderpardon is het laatste deel van een drieluik over gezinsrelaties: eerst de moeder (Moeder Mag Niet Dood), dan de vader (Niet De Vaders) en nu het kind (Ouderpardon). In deze voorstelling krijgen kinderen letterlijk een stem: ze spannen een rechtszaak aan tegen hun ouders. Ze zijn niet alleen het onderwerp van de voorstelling, maar ze zijn ook daadwerkelijk aanwezig. Als koor, als getuigen en als aanklagers. Mijn eigen zoon van 10 doet ook mee."

WAAROM DEZE VORM: CABARET, DOCUMENTAIRE ÉN OPERA? 
"Omdat het onderwerp kinderrechten een groot theatraal gebaar verdient. Ik werk samen met de Turks-Duitse componiste Sinem Altan. Het is een internationale voorstelling aangezien we ook spelen in Wenen en Berlijn. Maar tegelijkertijd ook heel lokaal: in elke plaats werken we met een ander kinderkoor. In de Blauwe Kei, 
Theater aan de Noordkade doen 40 kinderen uit Meierijstad mee. Die samenwerking is zó waardevol.”

WAT HOOP JE DAT HET PUBLIEK MEENEEMT UIT OUDERPARDON?
"Ik hoop dat mensen zich afvragen: wat voor ouder ben ik eigenlijk? Of: wat had ik als kind nodig gehad? Het gaat over falen als ouder en dat dat oké is, zolang je bereid bent te leren, hulp te vragen en te praten. Het is de grootste taak van het leven waar we eigenlijk helemaal niets over weten. ‘It takes a village to raise a child' en het is een illusie dat je het alleen moet doen. Faal blijmoedig en vraag hulp."

FUNFACT: "Ik heb nog nooit in mijn leven badkleding gekocht. Ik hou ontzettend van zwemmen. Zodra het kan, zwem ik. Dus als je iemand ziet zwemmen met alleen een onderbroek aan dan ben ik het."

HOE ONTSTAAT ZO'N VOORSTELLING BIJ JOU?
"Altijd vanuit een persoonlijke vraag die ook maatschappelijk relevant is. Die koppel ik aan artistieke vormen, gesprekken met betrokkenen en improvisatie. We bouwen het echt samen, laag voor laag. Daarin werk ik graag samen met uiteraard mijn artisieke gezelschap uit MINOUX én mensen uit de samenleving, omdat het de  verhalen écht maakt. Die intieme samenwerking maakt het voor mij extra waardevol.”

JE STOND EERDER MET MINOUX IN ONS THEATER. HOE ERVAAR JE DIE PLEK?
“De Blauwe Kei heeft een trouw publiek en een diverse programmering. Ook vroeger al, toen het theater nog naast het bowlingcentrum zat, voelde ik me er thuis. Ik raak er niet op uitgekeken. Het publiek is nieuwsgierig, open en houdt van cabaret. Ze weten precies hoe ze de juiste mensen in de zaal krijgen. De Noordkade zelf is een inspirerende plek. Ik krijg daar altijd ideeën. Mijn droom is om ooit een voorstelling te maken waarin de hele locatie een rol speelt.”

WAT IS JE GROOTSTE DROOM ALS THEATERMAKER?
“Dat we met MINOUX blijven bouwen aan iets wat lokaal geworteld is, maar internationaal reikt. Dat we mensen raken, laten nadenken en ruimte scheppen voor verandering. En dat iedereen het gevoel krijgt dat je er mag zijn. Zonder schaamte, zonder kaders. Gewoon als mens, vol mogelijkheden.”